Toen ik in Portugal kwam te wonen was het landschap een grote grauwe vlakte. Zwarte en grijze onderdelen die ooit dienst deden lagen er als doods bij en maakte het beeld van een apocalyptisch landschap compleet. De grote bosbrand in 2017 had vrijwel geen grassprietje ongeschonden gelaten. Stukken rots, steen, oude ruïnes die jarenlang verscholen lagen tussen de eucalyptus en mimosa, kwamen bloot te liggen onder de grijze hemel. Vooral de stenen lagen in het oog op de smalle heilig naar ons huis. Omdat ze meestal los lagen moest je oppassen dat je er niet over viel. Soms gebeurde dat, maar vaker nog viel ik er figuurlijk over..

In Nederland werkte ik als illustrator. Ik had na een aantal jaar een heel eigen stijl ontwikkeld, die deels met de hand en deels met de computer vervaardigd was. Van het eindresultaat werd ik vaak wel tevreden en mijn klanten ook, maar de weg daar naartoe gaf altijd spanning. Het was een lange weg, want de stijl was tijdrovend en zodoende niet rendabel. Ik vond er geen voldoening meer in, wist niet hoe ik verder moet gaan en legde mijn werk neer.

Toen ik naar Portugal emigreerde richtte ik mijn focus niet op ontwerpen, maar genoot ik van een ‘offgrid life’ temidden van de bossen.  Mijn voormalige leven van drukte, afleiding,  luxueuze middelen had plaats gekregen voor rust, natuur, houtkachels, bronwater en stenen. Heel veel stenen..

Om een stukje gastvrijheid uit te stralen ontstond het idee voor een naambordje. Ik pakte één van de platte stenen bij ons huis en schilderde er ’Sjaloom’ op, een Hebreeuwse welkomstgroet. Het resultaat was verassend en voor het eerst sinds lange tijd ervoer ik echt plezier in het werk ervan. Deze stap was het begin van een reeks geschilderde stenen die ondertussen in menig huishouden een plaats gekregen hebben. Ondertussen is mijn werk uitgebreid met een collectie kaarten.